Hachelijke reis naar San Christobal

Na een roerig ontbijt, met pianomuziek en lawaaierige Mexicanen, die zich sochtends helemaal rond eten in allerlei warme buffethappen, terwijl wij een continentaal ontbijt nuttigen, welke bestaat uit broodjes, geen boter noch beleg, en koffie en thee, vertrekken we richting San Christobal.
De routeplanner leidt ons via tolwegen, deze is ruim 150 km langer en 2 uur langer. Dus besluiten wij de route 195 te nemen, die ons dwars door de bergen heen leidt. Hij begint fantastisch, geweldige uitzichten waar geen einde aan lijkt te komen, maar ook armoedige dorpjes. En in deze dorpjes liggen gemiddeld ongeveer 8 drempels, niet zoals wij ze kennen, geleidelijk hoger, nee, deze zijn hoog en kort. We snappen nu ook waarom de onze way kosten voor onze huurauto zo hoog waren. Want als we in Cacun zijn aangekomen is onze huurauto letterlijk uit elkaar gerammeld. De weg is af en toe bar slecht, maar nog redelijk te doen. Ook is duidelijk waarom bijna alle auto’s hier zo oud zijn. Favoriet is hier op no 1 de volkswagen kever, die je bij ons als een oud-timer ziet.
In deze dorpjes ook weer van alles te koop, en de Bbq waar de kippen op liggen rookt ook alweer. Ook is het mogelijk in deze dorpjes gebruik te maken van de Bano=WC. Lijkt ons beter om dit maar niet te doen, en onze behoeften in de schone frisse natuur te doen. Hoewel, in de dorpjes, waar de huizen letterlijk bestaan uit golfplaten, zien we af en toe een heuse wasmachine buiten onder een afdakje staan. Wellicht gebruiken dorpsbewoners deze gezamenlijk. De was hangt hier bijna niet op waslijnen, maar wordt over gaas, hekwerk of in bomen gehangen. Ook hier worden onze stoeltjes weer in de vrije natuur benut om onze broodjes te smeren en te eten. Wel in de schaduw van een boom, want het is errrrrg warm. Voor Mexicanen blijkbaar niet alledaags, want het getoeter is af en toe niet van de lucht. Kortom, genieten van onze tocht.

Na de middag betrekt de lucht enigszins en worden de bergen in soort van mistbank gehangen. Het ziet er dan meteen een beetje onheilspellend uit. Als we dan ook nog eens op een verlaten stuk, een 3 tal open trucks volgeladen met zwaarbewapende politieagenten passeren, voelt dat niet helemaal toppie. Mexico is natuurlijk wel een land waar de drugscriminaliteit erg hoog is. We proberen er maar niet aan te denken, en rijden rustig door. Gelukkig klaart het na een poosje weer helemaal op, en breekt de zon weer volop door. Maakt alles gelijk lichter, letterlijk. Wat ons wel bevreemd is, dat de weg slechter en slechter wordt, de dorpjes zo mogelijk nog armoediger. En de tijd op de GPS steeds maar weer verlengd wordt. Dit heeft natuurlijk te maken met het feit, dat we soms zeer langzaam kunnen rijden.Maar naar mate de tijd verstrijkt, bekruipt ons ook het gevoel dat we wellicht een verkeerde afslag 1,5 uur geleden hebben genomen. En dat we niet meer op de 195 rijden maar op een bergweg nabij gelegen, die weliswaar ook naar San Christobal leidt, maar die je niet voor je plezier rijdt. Op een gegeven moment is de weg zo vol gaten en kuilen, dat we eigenlijk niet door durven rijden. Komt er een auto van de andere kant, die dit wel doet. Dus, dan wij ook maar, doodeng. Maar ook hier wen je weer aan, want het wordt nog slechter qua weg.
Intussen wordt het in de auto steeds stiller, beiden zijn we geconcentreerd op wat er letterlijk op ons pad komt. We weten ook niet zeker of dit wel naar San Christobal leidt. Als we besluiten in een dorpje te vragen, met de kaart in onze hand, kijkt men ons aan, of ze nog nooit een landkaart hebben gezien. Dan maar doorrijden. Terug is ook geen optie meer, weer langs die enge weg vol gaten en kuilen, soms vol met water, brrrr. Heel ver kan het niet meer zijn, maar die laatste 10 kilometer waren wel de langste van heel de rit.
En dan opeens, zien we het stadje liggen, we zijn er nog niet, maar we zijn toch heel opgelucht. Gelukkig vinden we ons hotel heel makkelijk met onze routeplanner. Het ligt aan een zeer drukke straat, maar als we onze hakken over de drempel binnen zetten, komen we in een prachtig binnentuin, waar het heerlijk rustig is, een zwembad in het midden en allerlei bloem en planten in potten erom heen. Fijn, want we gaan hier 3 nachten bivakkeren.

En achteraf helemaal fijn, want Rene begint die eerste nacht met overgeven. Ojee, buikgriep of verkeerd voedsel? De volgende dag is het heel warm, maar Rene krijgt het maar niet warm. Geen koorts, maar niet fit, en een rommelige buik. S-nachts ben ik aan de beurt, en breng ik meer tijd door op de wc dan in bed. Een buik die zo erg rommelt, en alleen maar bruine water poepen. Wat erg ;-(( We brengen de meeste tijd dan ook lekker door bij het zwembad, en besluiten een paar dagen alleen maar wit brood en water met ranja te eten en drinken.
Fijn, dat we nu juist zon heerlijk plekje hadden waar we bij konden komen van ons hachelijk avontuur in de bergen en konden herstellen van onze diarree aanval. De derde dag wandelen we wat rond in San Christobal, en genieten op een terrasje van al wat er zo langs komt. Veel kleurige Maya, die ook hier weer van alles aan de man brengen. We houden het bij slechts een kopje thee. Savonds eten we maar weer droog brood, en een meegebracht cup of soup, champignons. Na nog lekker in bed een leuke film via Netflix te hebben gekeken, gaan we op tijd slapen. Hopelijk morgen een stuk fitter, want dan hebben we weer een leuke tocht voor de boeg op weg naar de pyramides in Palenque.